ဘဝ ေျမၾသဇာ

တစ္ခါက ကေလးငယ္တစ္ဦးသည္ သူ႔ကုိယ္သူ ကမၻာေပၚတြင္ ကံအဆိုးဆံုးကေလးဟု ထင္ေနသည္။ အေၾကာင္းမွာ သူတြင္ ေက်ာရိုးနာ ေရာဂါေၾကာင့္ ေျခေထာက္ မသန္မစြမ္း ျဖစ္ခဲ့ရျပီး သြားမ်ားမွာလည္း အထပ္ထပ္ မညီမညာ ေပါက္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သူသည္ အျခားကေလး သူငယ္မ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ပါး ေဆာ့ကစားျခင္းမရွိဘဲ တစ္ဦးတည္း ထီးထီးေနတတ္သည္။ ဆရာ စာေမးတိုင္းလည္း ျပန္လည္ေျဖၾကားျခင္းမရွိ ေခါင္းငုံ႔ကာ ေနတတ္သူျဖစ္သည္။

တစ္ခုေသာ ေႏြဦးေပါက္တြင္ သူ၏ဖခင္သည္ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြထံမွ ရခဲ့ေသာ သစ္ပင္ပ်ဳိးပင္မ်ားကို သားသမီးမ်ားအား တစ္ေယာက္တစ္ပင္စီ ခဲြေ၀ျပီး အိမ္ေနာက္တြင္ စိုက္ပ်ဳိးေစခဲ့သည္။ ပ်ဳိးပင္ကို အေကာင္းဆံုး အရွင္သန္ဆံုး စိုက္ပ်ဳိးႏိုင္ သူအား ဆုခ်မည္ဟုလည္း ေၾကညာခဲ့သည္။

ဖခင္ေပးမည့္ ဆုအား သူလည္း လိုခ်င္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ တျခားသူမ်ားက ပ်ဳိးပင္ကိုယူျပီး အားရ၀မ္းသာ စိုက္ပ်ဳိးေနခ်ိန္တြင္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မေကာင္းေသာ အေတြးတခ်ဳိ႔၀င္ခဲ့သည္။ ကိုယ္စိုက္ပ်ဳိးေသာပ်ဳိးပင္ အျမန္ဆံုး ညိဳးႏြမ္း ေသဆံုးသြားရန္သာ သူ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ သို႔ႏွင့္ အပင္ကို ေရ တစ္ခါ ႏွစ္ခါ ေလာင္းျပီး ေနာက္ပိုင္း သူလွည့္ပင္ မၾကည့္ခဲ့မိေပ။

ရက္အတန္ငယ္ ၾကာေသာအခါ စိုက္ထားေသာ အပင္အား သူ သြားေရာက္ ၾကည့္ခဲ့ျပန္သည္။ ထူူးဆန္းစြာ အပင္မွာ မညိဳးႏြမ္း မေသဆံုးသည့္အပင္ ရြက္ႏုမ်ားပင္ ထြက္လို႔လာသည္။ တစ္ျခားအပင္မ်ားထက္ပင္ ပိုရွင္သန္ေနသည္ကို အံ့ၾသစြာ သူေတြ႔လိုက္မိသည္။

ဖခင္မွာ ဂတိအတိုင္း သူၾကိဳက္ေသာ ဆုကိုေပးခဲ့ျပီး သူအား “သားစိုက္ထားတဲ့ အပင္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သားဟာ ၾကီးလာရင္ ရုကၡေဗဒပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္လိမ့္မယ္”ဟု အားေပးစကား ေျပာခဲ့သည္။

ထိုေန႔မွစ၍ သူသည္ တေျဖးေျဖး ေပ်ာ္ရႊင္လာခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္တည္း ထီးထီးမေနေတာ့ဘဲ အျခားလူမ်ားႏွင့္ ၀င္ဆန္႔ရဲလာခဲ့သည္။ တစ္ညတြင္ သူသည္ အိပ္မေပ်ာ္ေသာေၾကာင့္ ျပဳတင္းေပါက္ကိုဖြင့္ျပီး လွပေသာ လေရာင္ကို ခံစားရင္း ဇီ၀ေဗဒဆရာေျပာခဲ့ေသာ “ အပင္ေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ညမွာ ရွင္သန္ ၾကီးထြားၾကတယ္” ဟုေသာ စကားတစ္ခြန္းကို သတိရလာမိသည္။ သုိ႔ႏွင့္သူသည္ မိမိစိုက္ခ့ဲေသာ အပင္အား သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈလိုခဲ့သည္။

အိမ္ေနာက္ရွိ သစ္ပင္နားေရာက္ခါနီးတြင္ လူရိပ္တစ္ခုကို ေတြ႔လိုက္မိသည္။ ထိုသူမွာ ဖခင္ျဖစ္ျပီး မိမိစိုက္ခဲ့ေသာ အပင္အား တူးဆြျပီး အပင္ေျခရင္းကို ေျမၾသဇာမ်ားျဖင့္ ဖို႔ေပးေနသည္ကို သူေတြ႔လိုက္မိသည္။

ဖခင္၏လုပ္ရပ္ကို ၾကည့္ျပီး အရာအားလံုးကို သူ သေဘာေပါက္သြားမိသည္။ သူစိုက္ပ်ဳိးျပီး ညိဳးႏြမ္းေသဆံုး ေစခ်င္ေသာအပင္ ရွင္သန္ေနျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းကို သူသိသြားမိသည္။ အိပ္ခန္းသို႔ သူ တိတ္တဆိတ္ လွည့္ျပန္လာျပီး တစ္ညလံုး သူ ငိုေၾကြးခဲ့မိသည္။

အခ်ိန္မ်ား တေရြ႔ေရြ႔ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ျပီ။ ထိုေျခမသန္မစြမ္းေသာ ကေလးမွာ ရုကၡေဗဒပညာရွင္ တစ္ဦး ျဖစ္မလာခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ သူသည္ အေမရိကန္၏ သံုးဆယ့္ႏွစ္ဦးေျမွာက္ သမတၱၾကီးျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူ႔အား တြန္းလွည္းေပၚတြင္ ထိုင္ေနေသာ ပဲ့ကိုင္သူ အျဖင့္လည္း တင္စားၾကသည္။ သူ၏ အမည္မွာ Franklin D. Roosevelt ျဖစ္သည္။

ေမတၱာဆိုတာ ဘ၀ရဲ႔ အေကာင္းဆံုး ေျမၾသဇာပါ။ တစ္ခြန္းတည္းေသာ စကားပဲျဖစ္ျဖစ္ အၾကင္နာ ေမတၱာေတြပါရင္ ညိဳးႏြမ္းေနတဲ့ ဘ၀ကိုေတာင္ ရွင္သန္ေစပါတယ္။